مبصر کلاس ما

  نویسنده فرزند دزج شاهرود: سیدحسین میراسدی

به یاد دارم که در روزگارانی بر حسب جامعه مدنی و دمکراسی خواهی و حکومت مردم بر مردم در آموزش و پرورش هم بخشنامه کردند که از این پس مدیران مدارس بایستی انتخاب مبصر کلاس ها را از معاونین گرفته و با انتخابات در هر کلاس از بین دانش آموزان خودشان مبصر انتخاب کنند. فکر می کنید سر انجام این روش به کجا انجامید؟

ابتدا دانش آموزان بر حسب توانایی و استعداد و نبوغ همکلاسی های خود افراد را بعنوان مبصر انتخاب می کردند. ولی بعد مدتی متوجه این زیان و خسرانی که خود بخود می زنند شده و بتدریج به آن سمت و سو رفتند که چرا ما با دست خود آتش به خرمن آزادی و رفاه و راحتی و بازیگوشی خود می زنیم؟؟؟؟؟

و سر انجام در موعد انتخاب بچه ها محرمانه می نشستند و در انتخاب فردی بی عرضه و ناتوان و کم رمق به توافق می رسیدند. و در روز رای ما مدیران متوجه می شدیم که چه کلاه گشادی مسئولین برایمان دوخته اند و بچه ها هم با زرنگی آنرا به سرمان گذاشته اند.....

مرد عاقل هنگام ورود به یک مجلس جایی می نشیند که تا پایان در سر جای اولیه خود آرامش و سکون داشته و راحت آنرا به پایان برساند نه اینکه همان ابتدا از سر تبختر جایی را انتخاب نماید که لحظه به لحظه او را وادار به عقب نشینی به جایی دیگر کرده و در پایان هم ببیند که هم مرتبه اش از او جلوتر نشسته است و آرامش هم از سر و رویش می بارد .

چنین است که رجال متبختر اکنون بر سر جای خود با هم به دعوا و مرافعه برخاسته اند و تاب تحمل کنار دستی خود را هم نداشته و برسر همدیگر می زنند و فرش های رنگین را از زیر پای هم می کشند و ایشان را با سر بر زمین خاکی می کوبند.